Читать книгу Пераслед мінулага онлайн

Прайшоўшы ўсяго адзін кіламетр няроўнай дарогі, Юрый Люты спахапіўся ў прахалодным вечары. За яго вузкай спінай раптам загрукатаў рухавік мотаблока. Гэты непрадказальны трактарны шум, як галодны кот выскачыўшы на мыш, імгненна спалохаў і адцягнуў Лютага ад задуменнасці.

Адразу, на Юрыя напала небяспека мінулага. На некалькі секунд яго адкінула назад, туды, у далёкія ўспаміны аб жудаснай і крывавай вайне. Як пры трэнні серы на запалцы, успыхнула непрыемная карціна, і абудзіліся ў мужчыне ваенныя дні, ажылі галасы бою, памяць паказала нямыя твары варожых салдат.

Гукі трактара падштурхнулі Юрыя Лютага ўспомніць жудасны момант вайны, які пазбавіў яго магчымасці змагацца з ворагам на перадавой. Гэта было ў вясновы дзень, які пачаўся даволі напружана. На вайне не бывае спакойных дзён, калі можна б было ціхамірна думаць пра будучыню, бо ў грудзях бесперапынна жыла трывога. Па загадзе ўся штурмавая група, у якой знаходзіўся сяржант Люты, пачала атаку на замацаваныя пазіцыі акупантаў. У той жа час наперадзе і ззаду гулі рухавікі баявых машын, трашчалі кулямёты прыкрываючых бронемашын, стракаталі гусеніцы, грукаталі гарматы танкаў. Тэхніка добра абараняла агнём усю сваю смелую штурмавую пяхоту. Салдат Люты пільна, крок за крокам, ішоў наперад. Затым ён з невялікай групай аддзяліўся ад асноўнага злучэння, атрымліваючы асобныя загады, задачы і мэты. Юрый Люты ішоў першым у змейцы, уздоўж поля. Па камандзе адважнага і дасведчанага старшага лейтэнанта, ён разам з салдатамі збочыў углыб, у невялікую паласу знявечанага зялёнага лесу. Вялікія і малыя дрэвы, якія падзялілі сабой квадратныя палі, парадзелі ад бітваў. Зялёныя кусты і свежыя ссечаныя галінкі маскіравалі, хавалі сабой ворага. Сяржант Люты падыходзіў усё бліжэй да варожых пазіцый, і тым самым, зямлянкі і доўгія акопы ворага ажывалі, сустракаючы яго аўтаматнымі чэргамі. Кулі свісталі страхам і смерцю, адсякаючы на сваім шляху тонкія галінкі, нібы вастрыём ляза, працягваючы адважна ляцець наперад. Ад тоўстых ствалоў адляталі драўняныя трэскі, і, нягледзячы на гэта, шырокія бярозы ўсё ж лавілі і прымалі на сябе варожыя кулі, прыкрывалі сваіх салдат.