Читать книгу Пераслед мінулага онлайн

– Пайду я, – адказаў Люты, – Сонца хутка ўстае…

Ён паціснуў мужчынам рукі і адышоў ад іх. Янчанка і Лебедзеў на хвіліну задумаліся, праводзілі позіркам земляка.

Юрый страціў цікавасць да зносін і цяпер, з лёгкай галавой, спяшаўся да ракі. У дарозе ўсё ж можна было адцягнуцца ад людзей і ад дамашніх клопатаў.

Аляксандр Лебедзеў не адчуваў да сябе ніякай пагарды з боку Лютага. Ён толькі злёгку збянтэжыўся і задуменна вымавіў:

– Сёння Юрась выглядае дзіўным. Не прачнуўся ці што?

– Не ведаю… – адказаў Янчанка, паціскаючы плячыма.

Тут жа адчыніліся дзверы, і зазвінелі ключы. На ганак выйшла Галіна ў чорным восеньскім паліто да каленяў, у сініх нагавіцах і чорных боціках. Яе цёмныя афарбаваныя валасы да плячэй былі прамымі.

– Ну, нарэшце! – вырвалася ў Дзмітрыя, – Дачакаліся! – выдыхнуў ён з палёгкай.

– Паспееце… – дадаў Аляксандр і паглядзеў на свой стары гадзіннік, які быў падораны яму на памяць першымі вучнямі.

Дзмітрый Янчанка адразу ж сеў у машыну. Ён ціха зачыніў дзверцы і надзеў акуляры для зроку. Акуляры Дзмітрый стаў насіць пасля вайны і надзяваў іх толькі тады, калі кіраваў транспартам.

Каравокая смуглянка Галіна без клопатаў зачыніла дом, выйшла з двара, замкнула веснічкі на зашчапку і павярнулася да Аляксандра. А той спачатку паглядзеў у жывыя жаночыя вочы Галіны, потым на яе маленькі акуратны нос і на прыгожыя вусны, памазаныя чырвонай памадай, а затым зноўку зірнуў у вочы.

– Добры дзень, Галюся! – шырока заўсміхаўся Лебедзеў, – Якая ж ты, ну… Ты… – выпрастаўся ён перад ёй як певень.

Жанчына ў адказ усміхалася, спынілася перад ім і звонкім голасам сказала:

– Добрай раніцы! Ну, Аляксандр, якая я?

– Ну, прыгажуня! Як студэнтка. Ох, як надакучыць табе Дзмітрый, я для цябе заўсёды вольны! – Лебедзеў не адчуваў сціпласці да жанчын.

– Ой, Аляксандр, ну ты як скажаш, – засмяялася Галіна.

З машыны паказаўся хмурны твар Дзмітрыя.

– Сядай ужо! Паехалі! – глуха крыкнуў ён.

Галіна Янчанка прыбрала ўсмешку з твару і з незадаволеным выразам зірнула на мужа, а затым адвяла ад яго погляд і моўчкі села ў аўтамабіль. Яна села побач, на пярэдняе пасажырскае сядзенне, і на секунду зноў сур'ёзна паглядзела на мужа, строга ссунуўшы бровы. Ёй было крыху няёмка перад Лебедзевым, бо яна не развіталася з ім, таму што спяшалася. Бо, як толькі дзверы зачыніліся, Дзмітрый Янчанка націснуў на педаль газу, і чатыры колы аўтамабіля пакаціліся па мокрай няроўнай дарозе, распырскваючы дробныя лужыны.