Читать книгу Пераслед мінулага онлайн

Для пяцідзесяцідзевяцігадовай Юліі Абрамоўскай заляцанка Аляксандра Лебедзева была прыемнай, і яна была не супраць трохі пакакетнічаць. Яна нават пачала задумвацца аб тым, каб адказаць узаемнасцю на яго ўвагу і пакончыць з адзінотай. Бо Аляксандр не толькі добра да яе ставіўся, але і заўсёды дапамагаў ёй, робячы ўсю мужчынскую працу. Дык чаму б не паспрабаваць пажыць разам? Юлія разумела, што разам лягчэй перажыць зіму і мужчынская сіла ў доме будзе толькі плюсам. Акрамя таго, было б для каго гатаваць, было б з кім гаварыць па вечарах. Юлія не баялася іх розніцы ва ўзросце, але яе трывожыла думка пра тое, што круціць раман на старасці гадоў можа быць няправільным. Яна перажывала, не па-добраму ўяўляла сабе, як адрэагуе яе адзіная дачка на такі саюз. У тэлефонных размовах з дарослай дачкой Юлія баялася нават падумаць аб Лебедзеве, а ўжо загаварыць аб сумесным жыцці з ім здавалася ёй страшнай здрадай. Яна ўяўляла сабе неразуменне і незадаволенасць з боку дзіцяці, злосны голас дачкі, магчыма, насмешкі і прадузятасці.

У гэтую раніцу Аляксандр Лебедзеў, як закаханы юнак, круціўся каля хаты Абрамоўскай. Не злавіўшы вачыма Юлію, ён ціхенька патупаў да сябе. Пакуль ішоў, азіраўся ў бок яе двара, а калі апынуўся на сваім участку, то вышукваў сілуэт суседкі праз агарод і садовыя дрэвы, як шпіён, датуль, пакуль сам не схаваўся за драўлянай пабудовай. Мужчына зайшоў за хлеў, сцены якога былі абабітыя дошкамі. Жыўнасці Лебедзеў не трымаў, усярэдзіне пабудовы ляжалі складзеныя сухія колатыя дровы з розных парод дрэў. Недалёка ад хлява, ля страхі, ляжала горка дроў, якія прывезлі яму ў жніўні. Аляксандр нядоўга пастаяў каля гэтай купкі сырых хваёвых дроў, пачухаў патыліцу, правёў вачыма па страсе – уяўляў, як будзе выглядаць кладка дроў пасля зробленай працы. І тут жа, з сумам і з цеплынёй, успаміны запоўнілі яго думкі. Зноў у Аляксандра не знайшлося настрою для кладкі дроў, з памяці закруціліся моманты, як кадры з кінастужкі. Спачатку ўнутры ўсё заквітнела, а затым стала неспакойна і марозна, быццам і не ўставала сонца над вёскай. Колькі жыцця прайшло, колькі ўсяго здаралася, колькі вялікай радасці і смутку перажыў Аляксандр, але далёкі асаблівы момант зноўку выплываў у галаве, як нечаканы снег пры цёплым надвор'і.

Вход Регистрация
Войти в свой аккаунт
И получить новые возможности
Забыли пароль?